Fillipense 1:21. Want solank ek leef, leef ek net vir Christus en as ek moet doodgaan is dit vir my voordelig.
Dit klink snaaks, maar daar is mense wat ook oor genade kan kla. Soos die oom wat reeds amper 90 jaar oud was, en boonop met ’n taamlike goeie gesondheid, wat toe met ‘n vonkel in die oog gesê het: “Dit lyk my die Liewe Heer het my vergeet, dis hoekome ek nog leef.” Maar toe die fyn humorus, Oom Pieter Neethling, die pa van Anna Neethling, van die man se “dilemma” hoor, het hy ironies opgemerk: “Die oubaas gaan skrik as die Here aan Hom begin byval!”
Ondankbaarheid en onvergenoegdheid is geen nuwe verskynsels nie. Dink maar net aan die weeklaag van die Here se ou volk in Jesaja se tyd, in Jesaja 49:14: “Die Here het my verlaat, en later, die Here het my vergeet, en dan die Here se versekering in vers 15: “Kan ’n vrou haar eie baba vergeet? Selfs al sou so iets kon gebeur, Ek sal jou nie vergeet nie. En dan die mooi teks, Ek het jou naam in My handpalms gegrafeer. Daarom hoef ons ook nie te skrik as die Here ons kom haal nie, selfs ook as ons ’n marteldood moet sterf soos die bejaarde Ignatius, Biskop van Antiochië tydens die tweede eeu. Die woorde wat hy geskryf het kort voor hy in Colloseum in Rome deur die leeus verskeur is, het ook sy lidmate besiel om die dood tegemoet te gaan. Hy het gesê: “Kom vuur, kom kruis, kom worsteling met wilde diere, beserings en verminkings, verwringing en afruk van bene en ledemate, afgruising van die hele liggaam, laat wrede marteling van die duiwel maar oor my kom, as ek maar net by Christus kan uitkom.”
Sulke woorde laat ’n mense verstaan, waarom Tertullianus in die derde eeu verklaar het, dat die bloed van die martelare, die saad van die kerk is. Maar is dit nog so teen die einde van hierdie jaar, teen 2020? As die Christendom op baie plekke oor die wêreld heen skaars ’n oes oplewer, dan wonder ’n mens of dit is omdat ons nie meer die soort bloed laat vloei nie, of het die prys van dissipelskap eenvoudig vir ons te hoog geword? En daarom is die wêreld van vandag vol naam-Christene, wat in hulle louheid nie ’n vinger veroer vir hul Christelike beginsels nie. Dan kan ons vra: “Het die Here ons vergeet? Nee, ook nie in hierdie tyd waar ek miskien eensaamheid beleef het, of met ’n beperkte salaris, of ander moeilike omstandighede moes saamleef nie. Hy het ons nie vergeet nie, sê sy woord. Hy sal nie, sê Hy self, maar het ons Hom nie miskien vergeet nie? Want dan het dit tyd geword dat dit ons weer sal byval, om weer aan die Here te dink, omdat Hy by ons en met ons is, elke dag.
Gebed: Here, dankie dat u teenwoordigheid ‘n werklikheid in elkeen van ons se lewens is. Dankie dat ons daaraan kan vashou, omdat dit in u woord, deur verhale van u kinders, op soveel plekke aan ons geillustreer word. Dankie dat ons in hierdie vaste wete kan leef.