Die eerste gelowiges het nog altyd geglo dat die Sabbat ’n oomblik in ons week is waar ons die ritme van ons lewe onderbreek. Hulle het mekaar herinner dat dit ’n geskenk van God is, ’n oomblik waar ons asem kan skep, tot rus kan kom in ons liggame, harte en in ons gemoed. Dis in hierdie oomblik, het hulle geglo, dat ons onsself moet herinner aan wat was en onsself moet uit strek vir dit wat kom. Die tree wat ons neem na die volgende week, is ’n tree van vertroue dat God wat elke dag by ons is, ook môre by ons sal wees.
Mag jy vandag asemskep, mag jy bewus wees van God wat in elke oomblik van jou week was, en waarheen jy ookal gaan, dat God by jou sal wees. Ek lees graag ’n gedig van die Corrymeela gemeenskap:
God of the Sabbath, on this newest first day of creation, your people gather in creative ways to bear the image of God together.
As we worship and worry, as we praise and pray, let us pause and acknowledge all that happened this week.
And as we bring our fears and release our tears let us see more clearly that the world you have made is still good.
Amen.