Lukas 15: 25-31. Toe het hulle begin feesvier. 25“Sy oudste seun was nog in die veld. Toe hy terugkom en naby die huis was, hoor hy die musiek en die singery. 26Hy roep toe een van die bediendes nader en vra hom wat aan die gang is. 27Die bediende antwoord: ‘U broer het gekom, en u pa het die vetgemaakte kalf geslag omdat hy hom behoue en gesond teruggekry het.’ 28“Toe het die oudste seun kwaad geword en hy wou nie in die huis ingaan nie. Sy pa gaan toe uit en praat mooi met hom; 29maar hy antwoord: ‘Kyk, al die jare werk ek soos ‘n slaaf vir Pa. Nog nooit het ek ‘n opdrag van Pa verontagsaam nie, en vir my het Pa nog nooit eers ‘n bokkie gegee sodat ek saam met my vriende kan feesvier nie. 30Maar nou dat hierdie seun van Pa, wat Pa se goed met prostitute deurgebring het, terugkom, het Pa vir hom die vetgemaakte kalf geslag!’ 31“Toe sê die pa vir hom: ‘Kind, jy is altyd by my, en alles wat ek het, is ook joune. 32Maar ons kan tog nie anders as om fees te vier en bly te wees nie, want hierdie broer van jou was dood, en hy lewe weer; hy was verlore, en ons het hom teruggekry.’ ”
As kind het ek nie Sondagskool geniet nie. Na my pa se dood het die dominee in ons gemeente byna elke Sondag vir my probeer sê hoe daar ’n plan vir hierdie ding wat met my gebeur het, is. So asof God Homself in die hartseer van my pa se dood, verlekker, want dit is alles deel van die groter prentjie van my lewe. Na hierdie belewenis het ek opgehou om Sondagskool toe te gaan. Ek en my ma het begin om in ’n sekulêre ruimte kerk by te woon (’n pubkerk). Ek het by myself gedink dat ek nie na ’n “skool” toe wil gaan waar die genade, eerlikheid en kwesbaarheid so weggepraat word nie.
Die bekende skrywer Brené Brown skryf dat ons, ons kinders moet leer om kwesbaar te wees vir hulle om in hierdie wêreld te kan leef. Kwesbaarheid is nie noodwendig iets wat ons as deel van ons geloof wil hê nie. Vir jare was die kerk en ons geloof juis die ruimte waarbinne jy alles onder beheer moet hê. Mense het hulle mooiste voorkoms by die kerk kom wys en eintlik vir mekaar kom wys dat alles nog met hulle goed gaan. Dit is om hierdie rede wat die meeste van ons met konkrete idees groot geword het oor wie in die kerk se ruimte behoort asook wie mag en wie mag nie deel wees van die groep nie.
Jesus het eintlik ongelooflik baie spasie kom skep binne die koninkryk van God. Die Jode en selfs Jesus se volgelinge het vaste idees gehad oor wie behoort en wie nie. Jesus vertel ’n gelykenis, wat vir my persoonlik die mooiste gelykenis in die Bybel is. Die gelykenis van ’n seun wat verlore is. Hy het alles wat sy Pa vir hom gegee het weg gedobbel, op prostitute spandeer en uiteindelik saam met die varke opgeeindig. Die seun het toe bedink hoe hy huis toe sal terugkeeren vir sy Pa om verskoning sal vra en dan vir hom sal werk. Hy gaan toe terug huis toe en sy Pa ontvang hom met ope arms, maar sy broer is nie so gelukkig nie.
Die oudste seun staan buite die partytjie met sy arms gevou en die vraag: Waarom behoort my broer nog tot die gesin nadat hy al hierdie foute gemaak het? Maar dit is juis die punt, Jesus probeer vir die mense wys dat ons soos hierdie twee broers kan wees. Aan die een kant kan ons die spasie skep in ons verhoudings, aksies, gedagtes en omgewings om meer genadig te wees, oop te wees om ander te aanvaar en anders op te tree. Of ons kan buite die feesviering sit met ons arms gevou, met spasies wat geslote is en verwagtings wat dit bind.
God daag ons uit om Christene te wees wat meer spasie in ons menswees het.
Gebed:
Here, dankie dat ons geloof vir ons nooi om meer oop te wees vir die wêreld daar buite. Dankie dat ons iets kan beleef van hoe u koninkryk deurbreek met die spasie wat ons skep om ander deel te maak van ons menswees. Mag ons meer spasie in ons gedagtes, aksies, verhoudings en omgewing hê.
Amen.