Genesis 45:1. “Josef kon homself nie langer bedwing voor die mense wat hom bedien het nie. Hy het hulle almal beveel om van hom af weg te gaan, en daar was van dié wat hom gedien het, nie een by hom toe hy hom aan sy broers bekend gemaak het nie. Hy het so hard gehuil dat die Egiptenaars en die mense in die Farao se paleis dit gehoor het.” Toe sê Josef vir sy broers: “Ek is Josef. Leef Pa werklik nog?”
Ek dink aan baie tonele in hierdie Kerstyd en die trane wat in baie families vloei. Nie noodwendig van dié wat in Suid-Afrika is nie, maar daar is so baie wat oorsee woon en waar Kersfees dalk ’n hartseer tyd vir sommiges kan wees, maar ook die vreugdetrane wat loop wanneer familie mekaar weer sien.
Wanneer ouers in die besonder hul kinders sien wat in die verte bly. Dis nogals ’n snaakse verskynsel, kan nie sê ’n vreemde verskynsel nie, maar dis nie gewoon vir ’n man om te huilnie. En tog het ek die afgelope tyd na die dokumentêre reeks op televisie gekyk oor die wêreldbeker rugbytoernooi en daarin het mans trane van blydskap gehuil en mekaar omhels terwyl hul trane geloop het. Een van die aangrypende tonele in die reeks was van die Springbok agtste man, Duane Vermeulen en Proudfoot wat mekaar omhels het en Proudfoot wat toe vir Duane sê hoe sy Pa, wat oorlede is toe Duane ag jaar oud was, hierdie oomblik sou waardeer het. Dit was intense emosie. Ons het al baie tonele gesien waar mense moedeloos is in oorlog getuisterde gebiede en waar mans hul trane uit moedeloosheid af vee.
Ek onthou in besonder die storie van ’n man wat van oorsee af teruggekom het en sy vrou verras het. Hy het in die buiteland gewerk, maar kon per geleentheid terug kom Suid-Afrika toe. Hy het nie sy vrou oor die besoek ingelig nie. Hy het haar nege maande laas gesien. Dit was ’n moeilie tyd terwyl hy oorsee gewerk het en hulle het gesukkel om ordentlik met mekaar te kommunikeer. Hy het vertel dat vandat hy sy vrou laas gesien het, is hulle eerste baba gebore. Sy vrou bly naby aan haar ouers maar hy het beplan om die huis saggies binne te gaan, met sy eie sleutel, sonder dat sy vrou weet hy is terug. En dan het hy beplan om haar naam in die huis te roep. In sy geestesoog kon hy sien hoe sy met die babaseuntjie in haar arms by die trap afkom. Toe sê hy: “Then sir, I’m going to cry. It takes a man to cry”.
Die gedeelte wat ons gelees het beklemtoon ook die aangrypende ontmoeting tussen Josef en sy broers, die emosies wat by hom opgekom het oor sy pa en al die negatiewe goed wat hy in Egipte beleef het. Om net weer sy mense te kon sien. Ook dat hy uiteindelik uitvind dat sy pa steeds leef. Die trauma en hartseer, maar ook die blydskap en vreugde – en Josef bars in trane uit. Ek dink aan Dawid in die tyd wat hy die nuus oor sy seun se dood ontvang.
Jesus was ook nie skaam om by die graf van sy vriend Lasarus te huil nie. In Hebreërs word gesê: gedurende sy aardse lewe het Hy gebede en smekinge geoffer met harde geroep en met trane. God sien ook ons trane. Trane van blydskap, hartseer, moedeloosheid, en magteloosheid. Psalm 39:9: “moet tog nie koud staan teenoor my trane nie”.
Die belofte in Openbaring 21:4 is ook waar vir elkeen van sy kinders. “Hy sal al die trane van hulle oë afdroog. Solank dit net trane van opregte blydskap, hartseer of berou is.” Die Here ken ons trane, want Hy het ons gemaak.
Mag jy trane van blyskap in hierdie tyd hê. As jy trane van hartseer en pyn het oor ’n geliefde wat nie meer by jou is nie, mag jy genade kry dat die Here jou trane kan afdroog.
Gebed
Here wil U ons trane afdroog, maar dankie ook vir die trane van blydskap, ten spyte van seer en pyn wat soveel gesinne en families beleef het. Sodat ons trane van genesing ook kan hê, omdat Christus Jesus vir ons gebore is. Amen.