Jakobus 3:9-11.” Met die tong loof ons die Here en Vader, en met die tong vloek ons die mense wat as die beeld van God gemaak is. Uit dieselfde mond kom lof en vloek. My broers, so moet dit nie wees nie. ‘n Fontein laat tog nie uit dieselfde oog vars en brak water opborrel nie”.
Watter sondes word meer onder Christene bespeur as juis die sonde van die tong nie? Met die tong loof en prys ons die Here, maar met dieselfde tong skinder ons ook, vertel ons leuens, uiter beledigings en vloek ons. Met ander woorde dit wat goed en dit wat lelik is, kom uit dieselfde mond. Jakobus praat baie duidelik hieroor en sê dit mag nie so wees nie. Hoe kan dit wees dat ons aan die een kant op Sondae vir God loof en prys en dan Maandae vloek, raas, skree, beledig en mense met ons woorde afbreek? Ons kan nie vir ander van God vertel, lofliedere tot eer van God sing, bid en vroom praatjies met kerklidmate aanknoop nie en dan met dieselfde mond so verkeerd praat dat mense oor my Christenskap twyfel nie. Is dit nie so dat ons juis aan ons woorde en dade herken word as kinders van God nie?
Vandag wil die Here vir ons vra: “Met watter mond praat jy?” Hoe praat jy met ander mense? Is dit nie só dat wanneer ’n mens jou humeur verloor ek ook beheer oor my tong verloor nie? Na die tyd is ons vinnig om te sê dat ons dit nie eintlik bedoel het nie. Dink ’n bietjie hoe baie skade rig ’n mens se woordeskat tydens ’n woedebui aan in ons verhoudings met ons kinders, eggenoot en vriende.
Ons dink dikwels nie voordat ons praat nie. Ons sê maklik ‘n ding sonder om dit op te weeg. Ons uiter woorde sonder om vooraf te bepaal of dit stigtend en opbouend is. Daar is baie van ons wat vandag nog sit met verwerping en seer oor iets wat iemand vir ons jare gelede gesê het. Iemand het dalk iets grappenderwys gesê, en ons is steeds diep seergemaak daardeur. Die hartseer is dat my woorde wat ek gespreek het, nooit weer terugneem kan word nie.
Die verhaal word vertel van die jong man wat by die monnik gaan raad vra het.: “Ek het gesondig deur verkeerde woorde te spreek. Wat kan ek nou daaraan doen?” Die monnik het vir hom die raad gegee om ’n veer voor elke mens met wie hy lelik gepraat het, of van wie hy geskinder het, te gaan plaas. Nadat die jong man so gemaak het, het hy die monnik weer besoek om te hoor of daar enige iets anders is wat hy dalk nog aan die saak kan doen. Die monnik het hom versoek om terug te gaan na elke huis waar hy ’n veer gelaat het sodat hy weer die vere kan bymekaar maak. Dit het die jong man moedeloos gemaak en hy het uitgeroep: “Maar dis mos onmoontlik. Teen hierdie tyd het die wind die vere al seker die hele dorp vol gewaai. Toe sê die monnik vir hom: “Net so is dit onmoontlik om lelike en verkeerde woorde wat jy geuiter, terug te trek.”
GEBED
Here, mag my woorde vir U ’n lofoffer wees. Mag my woorde strelend wees vir ander mense. Amen