Teen die einde van die jaar ontvang ons ’n geskenk tussen Kersfees en Nuwejaar, ’n tussen-in-tydjie. Dit is heilige dae. Stadige dae waartydens ons terug reflekteer oor dit wat was en dit wat kon wees. Ons vier die goeie en die mooi maar ons treur ook oor dit wat ons verloor het, oor hulle wie ons verloor het. Tussen- in-tyd is ’n geskenk waar ons herinner word aan die poreusheid, die onvoorspelbare en die geskenk van lewe.
Mag ons in hierdie dae met sagte oë na onsself kyk, soos God ook na ons met sagtheid kyk. Mag ons stadig deur hierdie dae loop en al die mooi en al die sleg van die jaar met versigtigheid vashou. En mag ons dan ook in hierdie heilige tussen-in-tyd die liefde vier waarookal ons gaan.
Ek lees graag ’n gebed van die Corrymeela-gemeenskap in Ierland
God of those we’ve lost this year, God of what we’ve found: our grief speaks to the beauty of life and the toll that comes at the end of each connection. Death can offer a lesson to the lasting goodness of life, a pain that means that love is real. May we never forget that our grief gives proof of something that was and continues to be true: that our hope endures in being held by your undying love. Amen.