Lukas 24:25. Toe sê Hy vir hulle: “Wat ’n gebrek aan begrip en wat ’n traagheid van gees! Glo julle dan nie al die dinge wat die profete gesê het nie? Moes die Christus nie hierdie dinge ly om in sy heerlikheid in te gaan nie?”
Ons is tans in die opwindendste tyd in ons kerklike jaar, naamlik Lydenstyd. Elke jaar, so na ons seisoen van Epifanie, gaan ons as gemeente en kerk hierdie unieke tyd binne terwyl ons spesifiek dink aan Jesus se uitdagende reis na sy kruis op Golgota.
Dis ook ’n baie goeie tyd om te besin oor die lyding van ons Verlosser, Jesus Christus. Dit kan dikwels gebeur dat ’n mens so outomaties deur hierdie tyd in die kerkjaar gaan sonder om jouself die vraag eerlik af te vra: “Maar hoekom? Waarom moes Jesus juis hierdie bittere pad loop?”
Ek het as kind ook baie gewonder of dit nou regtig nodig was? Kon die Vader nie ’n ander plan gemaak het nie? ’n Makliker, beter plan met sy seun, Jesus Christus nie? Hoekom dan lyding, bloed en ’n kruis?
Ons wil in hierdie volgende paar dae stilstaan by die betekenis van hierdie grootse gebeure in ons kerklike jaar, naamlik die herdenking van die lyding van Jesus Christus. Ons wil ook die sogenaamde “so-what?”-vraag vra. Hoe raak dit ons? Watter betekenis hou dit vandag vir ons in? Hoe kan ons dit vandag in ons eie tyd toepas?
In die teks wat ons vanoggend gelees het, sien ons Jesus in gesprek met die Emmausgangers. Hulle het baie vrae gehad oor die gebeure rondom die lyding en sterwe van die Here Jesus, wat hulle self waargeneem het. Dan vra Jesus hulle die vraag: “Moes die Christus nie al hierdie dinge ly, om in sy heerlikheid in te gaan nie?” Ja, die pad was pynlik, en het bestaan uit bloed en wonde, kruishout, haat en hoon. Dit het hulle, die Emmausgangers gesien.
Maar die uitkoms daarvan was uiteindelik veel groter. Dit het gegaan oor heerlikheid. Die lyding van Jesus was sy roete en die pad wat Hy moes loop om die heerlikheid binne te gaan, maar ook om die heerlikheid van God ten toon te stel aan ’n wêreld wat verlossing so broodnodig het.
Ek haal aan uit ’n artikel van John Piper, wat dit pragtig stel, aan: “This coming to suffer and die is the supreme manifestation of the greatness of the glory of the grace of God. Or to say it a little differently, the death of Christ in supreme suffering is the highest, clearest, surest display of the glory of the grace of God. If that is true, then a stunning truth is revealed, namely, suffering is an essential part of the created universe in which the greatness of the glory of the grace of God can be most fully revealed.
Gebed
“O Heer, uit bloed en wonde, kruishout, haat en hoon, blyk dit hoe die sonde die liefde ru beloon. U liefde bring genesing. Al is daar met U gespot, U liefde skenk vergewing en wil versoen met God. “ Amen