Rigters 16:20. Toe sy sê: “Die Filistyne is hier, Simson!” het hy wakker geskrik en gedink: ek sal weer uitstap soos die vorige kere en my losruk. Maar hy het nie besef dat die Here hom verlaat het nie.”
Sy was ’n uitgeslape vrou, dié meisie uit die vreemde volk op wie die kragman, die sterke, halsoorkop verlief geraak het. Sê my tog, waarin lê jou krag het sy geneul. Gretig om die omkoopgeld van sy vyande te bekom, totdat hy so ongeduldig geraak het dat hy kon sterf. Sy was aantreklik, mooi en verleidelik. En toe vertel hy haar sy lewensgeheim. Sy hare is nog nooit geskeer nie, omdat hy sedert sy geboorte aan Christus gewy is (Rigters 16) maar as sy hare afgeskeer word, sal sy krag verdwyn en sal hy magteloos soos ’n gewone mens wees.
Kort daarna waai sy sewe lokke ook toe, en dan volg die woorde waarmee ons begin het. “Hy het nie besef dat die Here hom verlaat het nie.” (Vers 20)
Totius het jare gelede gewaarsku, en hy het dit in ’n ander konteks geskryf, maar die beginsel bly nog waar. Sy waarskuwing was dat soos Simson sy krag verloor het, met die afsny van sy haarlokke, sal die Christelike Afrikaner se lokke ook afgesny word, en op daardie dag wanneer die vyand sê die Fillistyne is hier, sal die volk met ontnugtering uitvind dat hulle kragteloos is.
In ons konteks praat ons nie meer van die Christelike Afrikaners nie. Die konteks is anders, maar die beginsel bly vir die hele mensdom dieselfde. Is hierdie profetiese woorde nie so gevaarlik dat dit in ons lewens ook waar kan word nie.
Die lewensgeheim van Simson se krag, het in nie in sy sewe haarlokke gelê nie, maar in sy gehoorsaamheid rakende wat die Here van hom verwag en gevra het. Sy hare was maar net die simbool daarvan. Is ons as gelowiges paraat, dinamies, aktueel, prakties en kreatief, of bestaan ons geloofslewe net uit gewoonte godsdiens? Soos die gemeente in Sardis vir wie die Here in Openbaring 3:2 gesê het: “Ek weet dat julle die naam het, en tog is julle dood”.
Of aan die anderkant, het ons ’n oppervlakkige beoefening van ons Godsdiens wat op emosies berus. In die verband skryf iemand: “Rome brand en die Christene is in skuilings vol emosionele bedwelling, so word hul godsdiens ’n verlamende opium”. Wêreldontvlugting, terwyl die land en die dorp en ons samelewing brand. Is ons gesinslewe, die opvoeding van ons kinders en om reg te leef vir ons ’n prioriteit? Ken ons nog ware vreugde in dit wat ons doen, of het ons lui en gemaksigtig geword?
Kan ons nog werklik opoffer vir die Here, ons kruis dra? En wat het van samehorigheid geword, of het eie belange vir ons belangriker as naastediens geword? Om ander se hand te vat. Om uit te reik na hulle wat in die samelewing uitgereik word.
Weet ons nog wat lojaliteit of getrouheid beteken? Of is ons baie beter bekend met opportunisme? Ons moet nooit soos Simson ons vyand onderskat nie. Dit kom in ’n gedaante wat ons nie verwag nie, en nie herken nie. Kom ons bewaar die lewensgeheime van ’n lewende Christendom voor ons soos Simpson swak word, en ons krag verdwyn en ons agterkom dat die Here ons verlaat het soos vers 20 sê.
Gebed
Here ons loof U vir die krag van U Heilige Gees in ons lewe. Gee dat ons elkeen sal uitmaak op watter manier ons in gehoorsaamheid in U moet lewe.